• صفحه نخست
• تار

تار از سازهای زهی و ایرانی است که با زخمه نواخته می‌شود.

تار در ایران و برخی مناطق دیگر خاورمیانه مانند تاجیکستان، جمهوری آذربایجان و ارمنستان و گرجستان و دیگر نواحی نزدیک قفقاز برای نواختن موسیقی کلاسیک این کشورها و بخش‌ها رایج است واژه تار خودش در فارسی به معنی رشته ‌است. هرچند که ممکن است معنی یکسانی در زبان‌های تحت تأثیر فارسی یا زبان‌های دیگر ایرانی مثل کردی داشته باشد. به همین دلیل کارشناسان ایرانی بر این باورند که تار ریشه مشترکی میان همه اقوام ایرانی‌تبار در جایی که از سوی ایرانیها با قاطعیت به نام قاره فرهنگی ایرانیان نامیده شده دارد.

تار ایرانی در گذشته پنج سیم (یا پنج تار) داشت. غلامحسین درویش یا درویش خان سیم ششمی به آن افزود که همچنان به کار می‌رود.

زخمه

تاریخچه

تار در لغت ایرانی به معنی زه، سیم، رشته و از لحاظ سازشناسی از گروه سازهای زهی مضرابی است. لفظ « تار» (البته در معنی ساز), در اصل به زبان سانسکریت و « تره » بوده است و طبق شواهد تاریخی, استفاده از آن از گذشته های نه چندان دور بین مردم متداول بوده است. به نظر می‌رسد اوج دوران استفاده از تار در عهد قاجار  باشد. بنابر روایتی تار از زمان فارابی (حدود سال 260 هجری – سال 339 هجری) موسیقیدان معروف ایرانی وجود داشته و بعد از وی توسط صفی الدین ارموی و دیگران به سمت کمال پیش رفته‌است. مرتضی حنانه استاد موسیقی ایرانی در کتاب گامهای گمشده، تار را ساز ملی ایرانیان می‌داند.

تار از دو قسمت تشکیل شده است:

کاسه (شکم)

دسته

 خرک تار که بر روی پوست کاسه قرار می‌گیرد و سیم‌ها از روی آن عبور می‌کنند از شاخ گوزن تهیه می‌شد. شش سیم تار متشکل از دو سیم سفید (پایین) که همصدا کوک می شوند، دو سیم زرد (همصدا), یک سیم سفید نازک (زیر) و یک سیم زرد (بم) که معمولا دو سیم آخر را به فاصله یک اکتاو کوک می کنند.

“تمامی محتوا مندرج در سایت متعلق به رسانه ریتم آهنگ می باشد و هرگونه کپی برداری با ذکر منبع بلامانع است.”